Van de Voorzitter
Nieuws of overdenking door de voorzitter van de kerkenraad, mevr. Agnes KappeBeste gemeenteleden,
Hoe sterk is je geloof als je kind wordt uitgezonden op missie? Als je partner overlijdt? Als een geliefde ziek is? Als er verdriet is in je leven, eenzaamheid, onzekerheid of angst? Het zette mij aan het denken toen ik in aanloop naar de Paasweek mooie gesprekken had op straat bij het uitdelen van tulpen namens onze gemeente. Zelf herken ik mij volledig in het hierboven geschetste beeld. Toen onze jongste zo ziek was dat het zelfs even spannend was had ik niks aan mijn geloof. Sterker nog, het boeide me niet. Wat kon mij die God nou schelen? Ik had maar één wens en dat was dat zij beter werd. De waarom-vragen maalden door mijn hoofd en bidden lukte ook niet meer. Mijn geloofsvlammetje doofde niet maar was even niet meer zo sterk.
Ik weet nog goed dat ik s ’avonds een keer bij mijn ouders als een zielig hoopje op de bank zat te janken en dit met hen deelde. Lieverd, zei mijn moeder toen: ‘als jij het even niet kan, doen wij dat voor jou’. Ik ben dat nooit vergeten en het ontroert mij nog steeds als ik daaraan denk. Dat vlammetje blijft, wat er ook gebeurt…
Op de gemeenteavond op 9 april jl waren er zo’n 50 gemeenteleden aanwezig en dat was hartstikke fijn. Met elkaar gingen we aan de slag met het thema Zichtbaarheid & Communicatie. Marina Kapteyn, communicatieadviseur voor kerken, nam ons mee naar een eerste stukje bewustwording. Als we ons als Protestantse Gemeente Voorhout blijven profileren naar buiten zoals we dat nu doen dan is er een grote kans dat we over 10 jaar de deuren kunnen sluiten. De realiteit is dat we ons helemaal niet naar buiten toe laten zien? Hoe pakken we dat aan… Om antwoord te kunnen geven op die vraag is het belangrijk dat we met elkaar teruggaan naar de basis. Hoe kijk jij tegen onze kerk aan? Wanneer dacht jij “toen dit/dat gebeurde ervaarde ik écht een gevoel van kerk-zijn, voelde ik mij verbonden met de kerk …” of dacht ik “wauw, wat fijn om hier bij te horen!”
In groepjes dachten we daar met elkaar over na en ik deel wat opgeschreven gedachten;
- toen ik voor het eerst naar de kerk kwam voelde ik mij welkom
- het Italiaanse kerkfeest (veel genoemd) gaf een gevoel van saamhorigheid
- toen ik de bloemengroeten kreeg was het fijn om te weten dat er aan mij werd gedacht en dat er voor mij is gebeden in de kerk
- ik vind de saamhorigheid fijn
De reacties waren positief maar er waren ook kritische noten … het geloof en het woord God waren wel benoemd aan tafels maar waren op geen van de ingevulde flappen terug te vinden. Het evangelie doorgeven bleef onderbelicht. Er is dus werk aan de winkel intern en extern en dat is niet persé negatief. Je zou het geloofsverlegenheid kunnen noemen. Niet iedereen praat makkelijk over het geloof of kan onder woorden brengen wat er wordt gevoeld als er over het geloof wordt gesproken. Dat betekent niet dat het er niet is. Het vlammetje brandt en houdt die ene persoon warm genoeg. Een ander heeft meer behoefte om dat vlammetje naar buiten toe te dragen. En zo zijn we allemaal verschillende geloofsgenoten, verbonden aan de Kleine Kerk waar deze ruimte wordt gegeven. Dat vuur, dat vlammetje, dat heb je niet van een ander, maar van het Leven zelf, van de Schepper, gekregen.
Na zo’n eerste gemeenteavond is het zaak om al met een vervolg bezig te zijn. We willen dit niet laten liggen. Op 25 juni aanstaande is er een gemeenteavond en deze zal weer door Marina Kapteyn worden geleid. Verderop in deze kerkbrief stelt zij zichzelf voor.
Waar willen we naar toe als kerk in Voorhout? Welke plek heeft ons geloof in de zichtbaarheid naar buiten? We willen hier graag weer met elkaar over nadenken, sparren en vervolgstappen maken. Met elkaar zijn we sterker, zetten we de schouders eronder en kunnen we veel bereiken. Met elkaar wordt de last op schouders verlicht. Die schouders zijn nog wel nodig overigens! Ik denk aan het jeugdwerk, het pastoraat, het college van kerkrentmeesters en functies binnen de kerkenraad. Welke gaven en talenten van jou worden belicht door dat vlammetje?
Paul van Vliet schreef een mooi lied waar ik graag dit stukje mee wil afsluiten.
Wie dan wel?
Als wij niet meer geloven dat het kan, wie dan wel?
Als wij niet meer vertrouwen op houen van, wie dan wel?
Als wij niet meer proberen om van fouten wat te leren
Als wij 't getij niet keren, wie dan wel?
Als wij niet meer zeggen hoe het moet, wie dan wel?
Als wij niet meer weten wat ertoe doet, wie dan wel?
Als wij er niet in slagen, de ideeën aan te dragen
Voor een kans op betere dagen, wie dan wel?
Als wij niet meer geloven dat het kan, wie dan wel?
Als wij er niet mee komen, met een plan, wie dan wel?
Als wij er niet voor zorgen, dat de toekomst is geborgen
Voor de kinderen van morgen, wie dan wel?
Als wij onszelf niet dwingen
Een gat in de lucht te zingen
Waar zij in kunnen springen
Wie dan wel?
